นิยามภาษาถิ่น
ภาษาถิ่น หรือ ภาษาไทยถิ่น (Thai
Dialect) ประกอบด้วยคำ 3 คำ ได้แก่ คำว่า
“ ภาษา ” “ ไทย ” และ “ ถิ่น " ซึ่งแต่ละคำพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน
พ . ศ . 2525 ( พิมพ์ครั้งที่ 6 พ . ศ .
2539) ได้ให้คำจำกัดความดังนี้
“ภาษา” น . เสียงหรือกิริยาอาการที่ทำความเข้าใจกันได้ คำพูด
ถ้อยคำที่ใช้พูดกัน ;
โดยปริยาย หมายถึง คนหรือชาติ ที่พูดภาษานั้น ๆ เช่น
นุ่งห่มและแต่งตัวตาม ภาษา หรือหมายความว่า มีความรู้
ความเข้าใจ
“ไทย” [ ไท ] น . ชื่อประเทศ และชนชาติที่อยู่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีพรมแดน ติดต่อกับลาว
เขมร มาเลเซีย และพม่า ชนชาติไทยมีหลายสาขาด้วยกัน เช่น ไทยใหญ่ ไทยดำ ไทยขาว
ความมีอิสระในตัว ความไม่เป็นทาส
“ถิ่น” น . ที่ แดน ที่อยู่ เช่น ถิ่นเสือ ถิ่นผู้ร้าย
เมื่อนำคำทั้ง 3 คำ มาเรียงเข้ากันเป็นกลุ่มคำหรือวลี
จึงได้คำว่า “ภาษาไทยถิ่น” ซึ่งหมายถึงภาษาที่ใช้พูดติต่อสื่อสาร ตามท้องถิ่นต่าง ๆ สื่อความหมาย
เข้าใจกันในท้องถิ่นนั้น ๆ ซึ่งแต่ละถิ่นอาจพูดแตกต่างกันไปจากภาษาไทยมาตรฐาน
ทั้งในด้านเสียง คำ และการเรียงคำบ้าง แต่ความหมายคงเดิม
ภาษาไทยถิ่นที่พูดอยู่ตามท้องถิ่นของประเทศไทย ต่างก็เป็นภาษาถิ่นของ
ตระกูลไทดั้งเดิม (Proto-Tai) ที่แตกต่างกันไป
ถ้าหากถิ่นใดมีลักษณะทั่วไป ทางเสียง
คำและความหมายเหมือนกันหรือคล้ายกันก็จัดอยู่ในภาษาถิ่นนั้น
ๆ